Deze week was een hele speciale.
Natuurlijk en bovenal omdat elke week nou eenmaal speciaal is en we dankbaar zijn dat we nog leven en niet zo'n dramatische catastrophe meemaken als in Japan, dat ten eerst, maar ook omdat ik afgelopen week mijn laatste maandag, dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag mee heb gemaakt. Als minderjarige. Aanstaande zondag werd ik achttien jaar geleden geboren. Dat was tevens de dag dat mijn ouders besloten mij 'Juicy Dune' te noemen, de naam die ik gebruik om mij voor te stellen, mijn mails te ontvangen en mijn telefoon op te nemen, maar dat is niet perse van belang nu.
Ook was dit de week dat ik mijn eerste ijsje buiten zonder jas heb gegeten én tevens ook mijn laatste ijsje buiten zonder jas als minderjarige. Ook was dit de week dat ik een ineens enigszins een plan heb gemaakt voor het leven na het Fioretti dat buitengewoon fijn moet zijn. Dat maakt dit ook meteen de week dat ik besefte dat ik nog maar zes weken scholier ben. Dit zorgt voor een afwisseling van de gevoelens 'opluchting' en 'stress'. En ik weet niet eens zeker of 'stress' wel een gevoel is en niet gewoon een ziekte.

Dit weekend wordt het laatste weekend dat ik me schandalig kan misdragen zonder volgens de wet eigen verantwoordelijkheden te hebben. Het enige wat mij wordt opgedragen is altijd, maar dan ook altijd, zelfs bij naar school gaan, slechts een bezoekje aan oma, bij het plassen en ook bij het douchen, juist dan want je weet het maar nooit, altijd dus, mijn identiteitskaart bij mij te dragen voor het geval ik de weg kwijtraak of mij misdraag en de politie tegenkom, zodat zij mijn ouders kunnen bellen om hen aan te spreken over de verantwoordelijkheid die zij dragen om te zorgen dat hun kind zich aan de regels houdt, eventueel. Dat kan ik wel.
Dus alhoewel maandag mijn tentamens beginnen, hang ik gewoon nog lekker de zeventienjarige uit en ben ik mij buitengewoon bewust van het feit dat ik mij buitensporig kan gedragen zonder eigen verantwoordelijkheid. Nog even genieten. Mijn identiteitskaart heb ik op zak..