Deze week was een hele speciale.
Natuurlijk en bovenal omdat elke week nou eenmaal speciaal is en we dankbaar zijn dat we nog leven en niet zo'n dramatische catastrophe meemaken als in Japan, dat ten eerst, maar ook omdat ik afgelopen week mijn laatste maandag, dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag mee heb gemaakt. Als minderjarige. Aanstaande zondag werd ik achttien jaar geleden geboren. Dat was tevens de dag dat mijn ouders besloten mij 'Juicy Dune' te noemen, de naam die ik gebruik om mij voor te stellen, mijn mails te ontvangen en mijn telefoon op te nemen, maar dat is niet perse van belang nu.
Ook was dit de week dat ik mijn eerste ijsje buiten zonder jas heb gegeten én tevens ook mijn laatste ijsje buiten zonder jas als minderjarige. Ook was dit de week dat ik een ineens enigszins een plan heb gemaakt voor het leven na het Fioretti dat buitengewoon fijn moet zijn. Dat maakt dit ook meteen de week dat ik besefte dat ik nog maar zes weken scholier ben. Dit zorgt voor een afwisseling van de gevoelens 'opluchting' en 'stress'. En ik weet niet eens zeker of 'stress' wel een gevoel is en niet gewoon een ziekte.

Dit weekend wordt het laatste weekend dat ik me schandalig kan misdragen zonder volgens de wet eigen verantwoordelijkheden te hebben. Het enige wat mij wordt opgedragen is altijd, maar dan ook altijd, zelfs bij naar school gaan, slechts een bezoekje aan oma, bij het plassen en ook bij het douchen, juist dan want je weet het maar nooit, altijd dus, mijn identiteitskaart bij mij te dragen voor het geval ik de weg kwijtraak of mij misdraag en de politie tegenkom, zodat zij mijn ouders kunnen bellen om hen aan te spreken over de verantwoordelijkheid die zij dragen om te zorgen dat hun kind zich aan de regels houdt, eventueel. Dat kan ik wel.
Dus alhoewel maandag mijn tentamens beginnen, hang ik gewoon nog lekker de zeventienjarige uit en ben ik mij buitengewoon bewust van het feit dat ik mij buitensporig kan gedragen zonder eigen verantwoordelijkheid. Nog even genieten. Mijn identiteitskaart heb ik op zak..

Ik ben helemaal vergeten te vertellen hoe nieuwjaarsnacht is afgelopen. Uiteindelijk was ik niet meer ziek en kon ik gewoon meedoen met alle feestvreugde. Het werd een latere doch meer memorabele nacht dan vorig jaar. Gelukkig, het is altijd genant als dingen waarvan je blij was dat je ze slechts gedroomd had werkelijkheid blijken.

Inmiddels is 2011 alweer gewoon, praat iedereen alleen nog maar over Ben Saunders en ligt de Belgische politiek alweer overhoop. De chaotiek en stress veroorzaakt door het Fioretticollege zijn weer helemaal verdwenen en wat er overblijft is een soort afgunst voor de middelbare school waarvan ik vermoed dat elke ooit potentiele student die ook heeft evenaren. Een goed begin, al zeg ik het zelf, en we blijven elkaar lekker opruien door diep in dat gevoel van afgunst te gaan zitten. Later, veel later, zullen we met weemoed terugdenken aan die goede oude tijd, maar voorlopig lonkt de toekomst.

Wat ook nog belangrijk is:
Dat ik heel veel nieuwe kleren heb gekocht en nu geen geld meer heb
Dat ik bijna jarig ben (altijd als het nieuwe jaar ingaat heb ik het gevoel dat ik bijna jarig ben terwijl dit nog welgeteld drie maanden duurt, maar laat me, Ik zit potverdorie nog op de middelbare school)
Dat mijn nieuwe telefoon het nog altijd doet
Dat ik geen brugger meer ben en dat ik dus zou moeten weten na 6 jaar op het Fioretticollege dat ik niet meer op het 'Bruggerplein' mag staan.

Volgende keer komt er weer iets leuks over twitter ofzo, doei

de beste foto van 2010

En ik ben mijn lievelingssjaal kwijt:( Ik raak de laatse tijd wel meer kleren kwijt nu ik er zo over nadenken. Heel gek...

De kerstvakantie is alweer bijna afgelopen en ik heb nog bijster weinig aan school gedaan. Elke keer als ik van plan ben te gaan leren belt er weer iemand of ik in heb om wat te doen, te drinken of bij te praten en als dit niet het geval is val ik, geheel per ongeluk en tegen mijn eigen wil in, in slaap. Met kerst is dit uiteraard niet het geval, maar met kerst moet je alleen maar heel veel eten en van mensen houden. Prioriteiten stellen is inderdaad belangrijk.

Daarnaast heb ik na ongeveer 4 weken eindelijk mijn nieuwe telefoon, maar weiger ik nog altijd vol vastberadenheid mee te doen aan twitter. Als ik door mijn voet bij stuk te houden wordt gehaat vindt ik dat prima. Wat dat betreft sluit ik me aan bij de oudere generatie en dat bevalt mij ten zeerste. Dan weet je dat, Lisa lefhebber.

Aan het eind van elk jaar wenste ik altijd dat ik het hele jaar een schrift bij had gehouden waarin ik elke dag opschreef wat ik voelde en wat ik beleefde, maar helaas doe ik dat nooit. Dat betekent niet meteen dat ik lui ben, ook laksheid en veel te veel belevenissen hebben hiermee te maken. Schrijfkramp, dat bewaar ik wel tot mijn examens. Toch voel ik me aan het eind van elk jaar een beetje treurig over dat er weer een jaar afgesloten gaat worden en over dat al die jaren wel tussen mijn vingers weg lijken te glippen. Tegelijktijd stroomt er de warme gloed van de vreugde door mijn bloed omdat 2011 een (nu nog) onbeschrijvelijk vet jaar gaat worden. Dit zorgt ervoor dat ik een minder niet voortgezet goed voornemen zal hebben: als het toch een onbeschrijvelijk jaar wordt, hoef ik me ook niet voor te nemen mijn avonturen op te schrijven. Met dit in mijn achterhoofd zal ik het nieuwe jaar ingaan, en het (voor mij) zo bewogen jaar 2010 achter me laten. Ik zal 2010 missen, want het was een goed jaar. Ik zal 2010 niet snel vergeten. I love 2010. 31 December wordt een ode aan 2010, 1 januari een inleiding voor 2011. Zoals we allemaal weten, is een goed begin het halve werk en is ook een goede afsluiting belangrijk voor de verwerking, en daarom is het belangrijk dat ik binnen twee dagen beter ben om dit zo goed mogelijk te volbrengen. Ik mag. vrijdag. niet. ziek. zijn.

ik. kan. vrijdag. niet. ziek. zijn.
nu. slapen.

arme leraar

jongens, die zin die ik net uisprak, dat was een vraag hoor

even dit hoor

lekker feestje met Lisa (en Daan):



Cruisje:


aardig




Monte Carlo



te heet


beste park v spanje


ouders opgesloten door verbitterde zwerver

Kutmosquitos:



Koninginnendag:









Milano:



















Viertjes:


Marseille:




Foutje:


Feestje




feestje in fotohok (leuk)


Een kunstwerkje (goed voorbeeld van wat een gitarist allemaal wel niet kan met een computer)

Dit is waarom is dus niet van oktover hou. Als je op een dag gewoon gaat slapen en dan sta je op is het ineens maar vijf graden. Vijf graden in inmens koud. Toch schijnt de zon waardoor men compleet in de war raakt van welke kleding men nu aan moet trekken. Dit heeft ten gevolge dat men A. te koud gekleed is, B. te warm gekleed is. C. men te laat komt vanwege deze plotselinge verwarring en de zoektocht naar een oplossing. Dit heeft ten gevolge dat men in situatie A kou vat, in situatie B moet dealen met transpiratie en daarmee kans op nare luchtjes en in situatie C kans heeft op ontslag of, in geval van de scholier, leerplichtambtenaren aan de broek.

Ik, met mijn altijd allerpositiefste blik, in mijn naiviteit, met mijn oh-de-zon-schijnt-dan-wordt-het-twintig-graden-lekkerrrrrrrrr motto, huppelde dus gewoon op die fatale ochtend in bikini naar buiten om lekker bruin te worden.

Ok dat is niet waar, ik huppelde niet in bikini naar buiten en ik word niet bruin, maar ik werd wel ziek. Snipverkouden, blaffend als een hond. Het is eigenlijk allemaal de schuld van mijn bloemlezing die pas om 4.30 uur 's nachts wilde gaan slapen. Eerst kwam het sniffen, toen het hoesten, toen het bijna stikken in het hoesten, toen de dokter, toen neusspray, daarna hoestdrank, toen antibiotica en toen ben ik vrijdagavond maar thuisgebleven om de voice of Holland te kijken en om 22.30 uur te gaan slapen. Toen ik wakker werd ging het nog niet echt beter, maar weigerde ik om thuis te blijven omdat mijn vakantie officieel was begonnen. Toch onderschatte ik de bijwerkingen van mijn ontstekingremmende medicijnen en voelde ik me echt niet goed, dus na het in elkaar zetten van bedden, tafels, kapstokken en lattenbodems, heb ik mijn vriendje meegesleept naar mijn mega-bed en gingen we een film gekeken. Zondag voelde ik me toch nog niet zo goed en ging ik toch maar weer vroeg slapen, wederom om 22.30. Gister voelde ik me wel beter maar niet optimaal, maar omdat er lekker romantisch voor me werd gekookt ging het wel een beetje beter zodat ik me vandaag weer lekker voelde. En morgen, morgen voel ik me weer kiplekker. Zoals het hoort.


Al met al heeft dit koudje, deze koudheid, deze bacterie-invasie mij maar liefst drie weken lastig gevallen. Dit koudje, deze koudheid, deze bacterie-invasie heeft dit de laatste drie achtereenvolgende jaren gedaan. En daarom, omdat ik dat echt niet leuk vind en omdat de zomer is gestopt, hou ik echt niet van oktober.

Zo zal ik hier weer eens even wat zeggen

Ik weiger mee te doen aan dat getwitter.

Zie je nou, het wordt allemaal meteen een stuk minder goed. Het stopte met regenen dus toen moest ik wel. Met lood in de schoenen heb ik mij voetje voor voetje verplaatst, bang voor wat komen ging. Ik heb mijn uiterste best gedaan om gesprekken met iedereen die ik tegenkwam aan te knopen, liedjes in mezelf te zingen en te smsen met mijn halve telefoonlijst om maar afgeleid te zijn. Maar die mensen daar zijn onverbiddelijk en ik wist het. Zodra je als vijf havo of zes vwo binnenstapt lijkt alles aan dat hele gebouw te schreeuwen EXAMEN!!! terwijl alle eindexamenkandidaten met hun gedachten nog zo'n 800 km verderop zitten, bij hun vakantieliefdes in lloret de mar enzo. Of bij de het nieuwe level van de playstation. Of bij hun overleden goudvis. Maar niet daar, daar ga je van kokhalzen.

Ja zie je, mijn vakantie was gewoon nogal een goeie. En ik weet dat ik dat vaak over dingen zeg, maar ik heb ook gewoon een nogal goed leven. Sorry daarvoor.

De afgelopen 8 weken waren zo goed dat ik weiger door de regen naar het Fioretti te fietsen omdat ik de afgelopen acht weken ook niet door de regen heb gefietst en omdat die weken zo verdomde goed uitpakten. Bovendien ziet het er niet uit alsof het gaat stoppen met regenen wat betekent dat ik niet naar het Fioretti kan. Dat is goed, zo hoort het te zijn.

Shit

ik maak veel meer mee dan ik kan onthouden

In de rust voor de verlenging van Nederland-Spanje brak de hel hier los en toen wist ik eigenlijk al genoeg. Met het laatste restje hoop dat ik had en dat de rete-fanatieke Italianen die ook voor Nederland waren omdat Wesley Sneijder hier totaal is geaccepteert mij gaven heb ik de wedstrijd uitgezeten. De sfeer was wel goed..

Daarna hebben we dansjes gedaan in de regen om de zielsgelukkige Spanjaarden heen en hebben we ietwat te laat een paraplu gekregen, onze kleren laten drogen op het balkon en vanaf daar naar de donder en bliksem gekeken.

Het is weer begonnen. Het grote 'maar-het-maakt-niet-uit-wat-je-aanhebt-of-wat-je-morgen-nog-moet-doen-blijf-anders-gewoon-nog-even-want-het-is-hier-zo-tof'-gevoel stroomt door onze aderen. We blijven en het is tof.

Ik weet nu al niet meer welke dag het is en het maakt me niet uit wat ik morgen moet doen, het is toch wel leuk. Het is al leuk en het wordt allemaal nog zo veel beter.

Vakantie is zegmaar echt mijn ding.

haha

ik mag van mijn moeder

mezelf niet weggummen

ik ben het overzicht kwijt. Met nog twee weken les, nog drie weken voorexamenklas en een shitload aan dingen die meetellen voor ons examen, kwnijpen wij heel hard onze ogen dicht zodat we niet zien hoe serieus alles inderdaad telt voor ons examen en blijven we dingen voor ons uitschuiven en vergeten. En zolang dat goed gaat, blijven we dat doen. Wat het feit dat er nog heel veel moet gebeuren overigens niet wegneemt. Maar dat maakt niet uit joh.