zet me aan het werk

toen ik maandagmorgen op het fioretti kwam waren er duizendenéén spekkies overal waar ik keek. Ik ben een die-hard zoetekauw (en uiteraard een volhoudende zoutekauw, hans en grietje was vroeger mijn favoriete sprookje) dus ik begon met het eten van al dit spek en nam nog een handje mee naar de les. Het is duidelijk dat ik mijn grenzen niet ken, want niet veel later hing ik kotsend boven de wc.

Dit beeld exact uit hoe ik me nu voel

Waarom doe ik nooit iets nuttigs, hoe moeilijk kan het zijn?