2 dagen, amper 3, schijnt de zon. Een paar uurtjes in die zon, en niet eens tussen één en drie maar netjes daarna, of zelfs in de zwakke octendzon, en jahoor, het was al gedaan. Nog voor ik me zorgen kon gaan maken was het al te laat, nog voor ik aanstalten kon maken me zorgen te maken was de zon al teveel. Toen was ik al verbrand. op mijn neus, welteverstaan.
en eigelijk vond ik dat niet erg, eindelijk had ik weer een beargumentabele reden om mijn jurkjes, korte broekjes, nog kortere rokjes en andere bloterij uit mijn kast te halen zonder dat ik naar mijn moeder ging om te vragen of het al warm genoeg was om de kleding in kwestie te dragen, en zij dan kon zeggen; 'nee doe maar niet, voor je het weet het je weer een blaasontsteking' want het was warm genoeg en ik ben inmiddeld gewend aan ze. Eindelijk was het zover, finally. Maar mijn droom valt ik duigen, want ineens vielen er weer spatten in de tuin. Spetters, welteverstaan. Toch komen de zwoele zomerdagen met heel, heeel veel bloot eraan, ik voel het.
Yes.
Oh, en voor degene die het echt willen weten, die rockgitarist hieronder is toevallig wel mijn rockgitarist.
spreekt voor zich
Geen opmerkingen:
Een reactie posten