Terwijl ik gister uit het raam keek en er met elke donder zekerder van werd dat de hemel elk ogenblik zou kunnen gaan openbreken, prees ik mezelf gelukkig dat ik binnen zat en vroeg ik aan God of hij er misschien voor wilde zorgen dat er niet teveel ongelukken gebeurden en of ik misschien wat geld mocht lenen. Tegelijkertijd besefte ik ook dat ik misschien wat meer aan blogspot moet gaan doen, en kwam er een soort knagend schuldgevoel naar boven, wat ik meteen weer wegstopte omdat ik nou ook weer niet zo veel heldendaden heb verricht dat ik ze zou moeten opschrijven. Wat er voornamelijk is gebeurt is een droomwerkvakantie die niet doorgaat, een droom die daarmee een beetje uit elkaar is gespat, een toneelstukje waarin ik ‘effe’ een K moest maken, Bart de was en ik de <, ik kreeg de foto’s die ik met Oof heb gemaakt, heb bijgekletst met mijn vriendinnetjes met thee en koekjes, heb iets te diep in het glaasje gekeken, werd benoemd tot secretaris 2009/2010 (dat is nogal wat), ging naar een feestje op keukenhof, deden we karel de grote na, ben ik weer werkloos maar wil ik wel heel graag veel geld ookal maakt dat niet gelukkig, ben ik dus mooi wel al verbrand, heb ik nog maar 3 weken les op het fio, en daarna nog driekwart jaar, werd ik een heel trots vriendinnetje en had ik mijn buien.
een mooi toneelstukje
Oof Verschuren
Feestje Keukenhof, foto met tulp + bellend
Maar, heldendaden of niet, ik ben toch mooi wel ál zestien en daar ben ik heeeeel, heel gelukkig mee. Damn, wat ben ik gelukkig.
